مدیری برای آینده (مدیریت)

نویسنده:  ریچارد لانگلویس

 اقتصاددانان و پژوهشگران ِمدیریت ِاستراتژیک برای مدتهای مدید روابط دشوار و مبهمی با یکدیگر

داشته اند. به دلالیل موجهی آنها همواره کارکرد بنگاهها و بازار را به یک شکل نمی دیدند. با این همه، بدلیل شباهت بنیادی میان موضوعات کاری شان، همچنان با یکدیگر مرتبط باقی مانده اند.

اقتصاددانان و پژوهشگران ِمدیریت ِاستراتژیک برای مدتهای مدید روابط دشوار و مبهمی با یکدیگر داشته اند. به دلالیل موجهی آنها همواره کارکرد بنگاهها و بازار را به یک شکل نمی دیدند. با این همه، بدلیل شباهت بنیادی میان موضوعات کاری شان، همچنان با یکدیگر مرتبط باقی مانده اند.

تفاوت در رویکرد نظری یکی از دلایل اصلی اختلاف آنها هست. اقتصاددانان در پس یک تصویر بزرگ قرار دارند: آنها به دنبال فهم این هستند که بازارها چگونه کار می کنند. بنابراین برای اقتصاددانان فهم {کارکرد} ِبنگاه، یک هدف نیست، بلکه تنها وسیله ای است برای یک هدف بزرگتر؛ اقتصاددانان معمولاً نگران جزئیات واقع گرایانه ای نیستند که با تیغ اوکام دور ریخته می شود. در سوی مقابل، استراتژی، بی هیچ پرده پوشی، هنجاری است و هدفش راهنمایی (یا دستکم آموزش) مدیران برای هرچه موفق تر ساختن سازمانهایشان است که این خود عموما به معنی هرچه سودآورتر ساختن این سازمانها است. علاوه بر این، اگرچه ساده سازی باید در نظریه های مدیریتی لحاظ شود، ولی این نظریه ها صرفا بواسطه تقاضای درونی عوامل علمی بوجود نیامده اند، بلکه نیاز مدیران نیز از عوامل شکل گیری این نظریه ها بوده است. {لذا}، تئوری باید "کار کند" و به میزانی برای دست اندرکاران کارایی داشته باشد، دست اندرکارانی که در شرایط پیچیده و درهم و برهم ِدنیای واقعی  به دنبال تجملاتی از قبیل ثابت فرض کردن سایر عوامل نیستند.

از سوی دیگر، این بدین معنی است که استراتژیست ها، بازار_"شرایط"_ را کمتر از اقتصادانان، مرتب و تر و تمییز می بینند. برای آنها بازار واجد نااطمینانی، پویایی و تغییرات کیفی بسیار بیشتری است. {برای آنها}، معرفت یک مساله است و شکلی پیچیده تر از "اطلاعات ناکامل" مفروض در اقتصاد به خود می گیرد. خلاصه آنکه پژوهشگران مدیریت استراتژیک بیش از اقتصاددانان آمادگی دارند تا بازار را به مثابه یک فرایند پویا در نظر بگیرند.

 

 

همزمان، بنای روشنفکرانه اقتصاد، کششی بسیار قوی بر تحقیقات استراتژی اعمال کرده است. همانند بسیاری از رشته های دانشگاهی دیگر، رشته های مدیریتی نیز _ گاه به طور خودخواسته_ از سلطه حوزه هایی که دارای نتایج روشن و فرضیات قطعی و ثابت هستند و دستورالعمل های اثبات گرایانه شان در مورد بهینه سازی/ تعادل، جزمیت رساله های دینی را به ذهن متبادر می کنند، ضربه خورده است.

جذابیت اقتصاد تا حدودی ریشه در یکتایی و استانداردسازی های آن دارد. پیام کوهن این است که رشته های علمی به دنبال "تاثیرات شبکه ای" قابل ملاحظه اند، همانطورکه استانداردسازی ِیک جهان بینی واحد، هزینه های ارتباطی را کاهش می دهد و تقسیم کار را به شکل مؤثرتری تنظیم می کند. اقتصاد بیشتر به مایکروسافت علوم اجتماعی شبیه است تا به ملکه آن. در مقایسه با اقتصاد، تحقیقات استراتژی کثرت گرا هستند، و حتی شاید بیش از حد، کثرت گرا.

با این حال، با نگاهی دقیق تر، اقتصاد نیز چندان یک دست و وحدت گرا نیست. پس از جنگ جهانی دوم، با گسترش دامنه "بازار" در آموزه های اقتصادی، تعدادی از دیدگاه های بدیل متفاوت، با یکدیگر ادغام شدند_ دیدگاه هایی که در برخی جنبه های مهم از اقتصاد ِجریان ِغالب تبعیت نمی کردند.

یکی از این دیدگاه های مهم و جدید از کاوز ریشه گرفت؛ نظریه کاوز در مورد ماهیت بنگاه، واکنشی بود به مفهوم اخته شده بنگاه در اقتصاد سنتی.{کاوز در سخنرانی اش هنگام گرفتن جایزه نوبل، این مفهوم اخیر را بعنوان نمونه ای از نظریه ای که صرفا در ذهن اقتصاددانان وجود دارد، نه در جهان واقع، به سخره می گیرد.} کاوز بر توصیف فربه تری از بنگاه تاکید می کند، توصیفی که اطلاعاتی در مورد جزئیات ساختار نهادی بنگاه بدست بدهد. پیروان کاوز جریان فکری ای را بوجود آوردند که غالبا "اقتصاد نهادگرایی جدید" نامیده می شود. (لانگلویس 1986) بسیاری از این اندیشمندان، به ویژه ویلیامسون(ویلیامسون 1985)، تاثیر چشمگیری در حوزه استراتژی داشته اند.

دو رویکرد قابل توجه دیگر، اقتصاد تطوری(نلسون و وینتر) و اقتصاد اتریشی اند. این دو رویکرد بیش از اقتصاد ارتدوکس، با دیدگاه مدیریت استراتژیک سازگاری دارند. چنانکه بسیاری از صاحب نظران اشاره کرده اند، آرای اقتصاد تطوری و اقتصاد اتریشی پیوندهای مهمی میان اقتصاد و استراتژی برقرار می سازند.

از دل نظریه های اقتصاد اتریشی و تطوری، درون مایه های کلی ای سربرمی آورد که این دیدگاه های بدیل را از اقتصاد جریان غالب جدا می سازد. واضح ترین آنها، درون مایه تغییر و پویایی است. متفکرین این سنتها تاکید دارند که فضای رقابتی هیچ گاه در تعادل نیست. بنگاه همواره در معرض آن چیزی است که شومپیتر آن را "طوفان دائمی ویرانی خلاقانه" می نامد. شومپیتر مسلما چهره شاخص هر دو این مکاتب است، هرچند سوابق انکارناپذیر وینی او آن چیزی نیست که بسیاری از پیروان هایک و میزز از واژه "اتریشی" در نظر داشتند.  

در یک اثر مرتبط با نظریه مدیریت، داونی، شومپیتر و دیگر اندیشمندان اتریشی را بعنوان کسانی معرفی می کند که الهام بخش او در طرح مفهوم "بیش رقابت" [1]بودند و در این زمینه ارجاعات فراوانی به آنها یافت می شود. داونی می گوید:

"بیش رقابت از پویایی شگردهای [2]استراتژیکی نتیجه می شود که نوآوران جهانی در جریان رقابت به کار می بندند. این امر، شرط گسترش سریع رقابت بر اساس جایدهی[3] مبتنی بر قیمت- کیفیت در بازار است، رقابت برای ایجاد معرفت - به - چگونگی جدید و بهره بردن از منافع بازیگر اول[4]، رقابت برای حمایت از/ تهاجم به محصولات تثبیت شده یا بازارهای جغرافیایی، رقابت بر اساس ثروت و حتی ایجاد پیوندهایی با سرمایه بیشتر. در بیش - رقابت، تعدد، جسارت و ستیزه جویی ناشی از فعالیت های پویای بازیگران، به خلق شرایطی مملو از تغییر و عدم تعادل همیشگی شتاب می بخشد. پایداری بازار توسط دوره عمر کوتاه مدت محصولات، دوره عمر طراحی کوتاه مدت آنها، تکنولوژی های جدید، ورود مکرر رقبای جدید، جایدهی مجدد متصدیان و بازتعریف عمیق مرزهای بازار به هنگام ادغام صنایع جدید تهدید می شود. به عبارت دیگر، محیط بازار به سمت سطوح بالاتر و بالاتری از نااطمینانی، پویایی، ناهمگونی بازیگران و خصومت پیش می رود."(داونی،1994،صفحه xii-xiv).

شومیتر به وضوح با چنین توصیفی از رقابت موافق است، اگرچه دیدگاه داونی مبنی بر اینکه چنین توصیفی، پیشرفتی جدید در اقتصاد است، را نپذیرد.

درون مایه های شاید ظریف تری نیز وجود دارند که نظریه های اقتصاد تطوری و اتریشی را از جریان غالب، متمایز می سازند. یکی از این درون مایه ها، به ماهیت معرفت اقتصادی مربوط می شود. مدتها پیش هایک به ما آموخت که معرفت های اقتصادی آشکار و به سادگی در دسترس نیستند، بلکه این معرفتها توزیع شده و ضمنی اند.

باور به ضمنی بودن و تقسیم شدگی معرفت، تطورگرایان و اتریشی ها(= طرفداران هایک) را بر آن داشت تا توجه خود را صَرف قواعدی کنند که عوامل اقتصادی را محدود می کند و به عادات و رسومی بپردازند که این عوامل از آن پیروی می کنند. در اینجا هم پوشانی قابل توجهی با رویکرد "منبع محور" به استراتژی وجود دارد، بویژه نظریه توانایی های پویا. در این نظریه ها، مزیت رقابتی در وهله اول، نه به دلیل جایدهی های استراتژیک، که بدلیل ایجاد قابلیت های متمایز است.

درونمایه سوم از منشائی مشابه (ویژگی تقسیم شدگی و ضمنی بودن معرفت) ناشی می شود: اگر برخی از جنبه های کنش انسانی نه از اراده آگاهانه، بلکه از قواعد و عادات ناشی می شود، پس زندگی باید مملو از رفتارهای تکرار شونده و ساختارمندی باشد که نهاد نامیده می شوند. بنابراین چه نظریه های اقتصادی و چه نظریه های مدیریتی نه تنها باید توجه کنند که چگونه نهادها بر رفتار افراد تاثیر می گذارند و آن را محدود می کنند، بلکه باید بدنبال توضیحی برای ماهیت و منشاء این نهادها باشند. در اینجاست که ما با اقتصاد نهادگرای جدید، که پیشتر به آن اشاره شد، سروکار پیدا می کنیم. اما برخلاف شاخه ویلیامسون که "مبادله" را واحد تحلیل قرار می دهد، رویکرد تطوری و هایکی به نهادها از قواعد، عادات و الگوهای رفتاری تکرار شونده، آغاز می شود و لذا مطالعه سازمانها (مانند بنگاه ها) را در واحدهای بزرگتر تحلیل نهادی، شامل نظریه هنجارها و قراردادها و جامعه شناسی "پدیدارشناسانه" اسکاتز ادغام می کند. مورد آخر با مکتب اتریشی مرتبط است و بر آن تاثیر گذاشته است، بویژه بر کارهای لاچمن.

هنگامی که توجه به نهادها با مشخصه ضمنی بودن و تقسیم شدگی معرفت تلاقی می کند، حاصل کار، اهمیت یافتن نهادهای گوناگونی است که با اقتصاد و مدیریت مرتبط اند_ همان چیزی که لانگلویس و روبرتسون آن را نهادهای کسب و کار می نامند. کاوز در فرمول بندی ابتدایی خود در مورد ماهیت بنگاه ها، نهادها را به دو دسته تقسیم می کند: بنگاه ها و بازار. آن چه در بنگاه وجود ندارد در بازار موجود است و برعکس. اما، با نگاهی دقیق تر، می توان دریافت که در ارتباط با تولید و تجارت، ترتیبات کاملا متفاوت دیگری نیز وجود دارند مانند: ادغام[5]، قراردادهای بلندمدت، قرارداد سوآپ سهام[6]، شبکه های حرفه ای[7] و دیگر شبکه ها و غیره. تا همین اواخر، اقتصاددانان انگشت شماری به این تنوع نهادی توجه کرده اند یا حتی کوشیده اند آن را تحلیل کنند. نخستین استثناء آن، ریچاردسون است.

آثار مرتبط با این موضوع خاص، همگی از این درون مایه ها {ی مورد اشاره اقتصادهای تطوری و اتریشی} استفاده می کنند. اگرچه این مقالات، طیف وسیعی از نقطه نظرات و موضوعات گوناگون را در بر می گیرند، اما کاملا با یکدیگر مرتبط اند. همه این مقالات به مدد درون مایه های مشترکی نظیر تغییر و نوآوری، معرفت ضمنی و تقسیم شده و تعدد نهادهای کسب و کار با یکدیگر پیوند یافته اند.

نخستین اثر به ادلسون تعلق دارد و همه این درون مایه ها را در بر می گیرد. چنانچه شایسته یک تلاش پیشروانه است، ادلسون کار خود را با اصول نخستین آغاز می کند. او به ماقبل اصول نخستین استاندارد اقتصاد و مدیریت بازمی گردد و تمامی جهان مدرن را به پرسش می گیرد. برای مثال، او استدلال می کند که تعادل محصول تفکر مدرن است، و ما می توانیم همان گونه از بنگاه نئوکلاسیکی سخن بگوییم که وِبلِن از مصرف کننده مدرن سخن گفته است: عاملی خنثی تحت سیطره نیروهای خارجی. اما برای ادلسون، نهادهای کسب و کار مانند بنگاه ها و بازار به صورت اجتماعی ساخته شده اند و لذا فهم آنها یک فرایند تفسیری است. از آنجا که تفسیر به فرد و زمینه بستگی دارد، رویکرد پست مدرنیستی که ادلسون از آن جانبداری می کند، مستقیماً با گوناگونی اطلاعات، گوناگونی دیدگاهها و گوناگونی نهادهای موجود در اقتصاد، همخوانی می یابد.    

دومین اثر در این زمینه که به روبرتسون و یوو تعلق دارد، برای روشن ساختن زمینه در حال توسعه پژوهش های استراتژیک، یعنی طرف تقاضا، منابع مشابهی را به کار می برد. مشخصه محلی و موقعیتی اطلاعات بر این مساله دلالت دارد که تقاضا به مانند آن چه در منحنی تقاضای نئوکلاسیک آمده است، داده شده و برون زا نیست؛ بلکه از بنگاه های کارآفرین تاثیر می پذیرد. چنانکه در نظریه اتریشی کارآفرینی مطرح شده است ، تولیدکننده ها، با خریداران بالقوه ای طرف اند که صرفا دارای اطلاعات ناقص نیستند، بلکه اساسا از امکانات مصرف غافل اند و تولید کننده ها باید منابعی را برای آگاه سازی و مجاب کردن آنها اختصاص دهند. به خصوص در شرایط جدید، این بدان معنا است که افزایش معرفت و توزیع گسترده تر اطلاعات می تواند تاثیرات پویایی بر هر دو طرف عرضه و تقاضا داشته باشد. روبرتسون و یوو با توسل به نظریه لانکستر در مورد مشخصه های محصول، این ایده را تقویت می کنند و جنبه عمیق تری به آن می بخشند تا فرایند بازار را بر اساس تقاضا تحلیل کنند.   

اثر سوم که به سابا ناراسیمها تعلق دارد نیز به نظریه لانکستر ارجاع می دهد و همچنان به ارتباط میان عرضه و تقاضا در یک محیط به سرعت در حال تغییر می پردازد. او استدلال می کند که آشفتگی در هر دو طرف تقاضا (آنچه او زیرمحیط خریدار می نامد) و عرضه (آنچه او زیر- محیط تکنولوژی می نامد) را تنها باید به مدد ناهمگونی پویای عناصر تشکیل دهنده این محیط ها فهم کرد. ناهمگونی در محیط، ناشی از ناهمگونی قابلیت های بنگاه ها در ارتباط با آن محیط است. آشبی از پیشگامان سایبرنتیک، این ایده را اصل "گوناگونی ضروری" می نامد. توانایی یک سازمان در ایجاد یا دست کم تقریب گوناگونی ضروری، همان چیزی است که سابا ناراسیمها، آن را قلبلیت پویا می نامد.

این دغدغه اخیر، کار او را به دو اثر دیگر پیوند می زند. هرسه این آثار، بر تنش رفع نشدنی میان اقتصاد اتریشی و نظریه بنگاه ها، می پردازند: اگر بازارها در استفاده از اطلاعات ضمنی و پراکنده، آن قدر خوب عمل می کنند، پس فواید بنگاه از کجا ناشی می شود؟ چرا در داخل بنگاه ها برخی فعالیتها در پیوند با یکدیگرند و چه هنگام از نظر اقتصادی و استراتژیکی این پیوستگی مطلوب است؟

فوس و کریستنسن پس از مطالعه آثار مدیریتی در مورد "پیوستگی شرکتی"[8] و نظریه های متعدد در مورد فرایند بازار، به نفع درکی پویا از پیوستگی استدلال کردند. در یک جهان پویا، باید میان جستجو برای ایده های نو و بهره بری از ایده های پیشتر کشف شده، دست به انتخاب زد. چنانچه اتریشی ها و آثار تطوری مرتبط، به مراتب تاکید کرده اند، جستجو برای کشف، وظیفه ای است که ساختارهای غیرمتمرکز مانند بازارها در آن بهتر عمل می کنند. اما آثار اتریشی، به خصوص در زمینه نظریه سرمایه، بر ویژگی تکمیل کنندگی و اشتراکی دارایی ها، تاکید می کنند.  فوس و کریستنسن استدلال می کنند که پیوستگی شرکتی_ که ما باید آن را بر مبنای مرتبط بودن آنچه یک بنگاه می داند، فهم کنیم_ جنبه ای از تمام فرایندهای یادگیری جمعی است. بنگاهها هنگامی موفق اند که بدانند چه موقع برای استفاده از آنچه می دانند، به یکدیگر بپیوندند و چه هنگام برای آموختن آنچه نمی دانند، متوسل به آمیزش ژنتیکی[9] شوند.   

الیج از زاویه ای کاملا متفاوت به همین موضوع اشاره می کند اما به نتیجه ای تقریبا مشابه با فوس و کریستنسن می رسد. نقطه آغاز الیج، این مشاهده است که تعداد رو به افزایشی از بنگاه ها بازارهای داخلی و همراه با آن قیمت و رقابت را جایگزین مکانیزم های بروکراتیک و سنتی تخصیص منابع می کنند. اما اگر بازارها می توانند به خوبی منابع را میان بنگاهها تخصیص دهند، اساسا چه نیازی به وجود خود بنگاهها باقی می ماند؟ چرا منابع توسط بازارهای "خارجی" تخصیص داده نمی شوند؟ الیج برای رفع این مشکل ظاهری، پیشنهاد می کند که این دیدگاه نخ نما که بنگاه را به مثابه یک ساختار کنترلی معرفی می کند، را رها کنیم و آن را با دیدگاهی جایگزین کنیم که بنگاه را به مثابه یک کلوب عضویتی فهم می کند. همان طور که نظریه کلوب ها بیان می کند، افراد برای به اشتراک گذاشتن کالاهای عمومی، عضو کلوب می شوند. این کالای عمومی که بنگاه برای افراد تضمین می کند، می تواند شامل سابقه وشهرت در بازار سرمایه، پژوهش و توسعه، و حتی شاید امکان حمایت از اعضاء در برابر فعالیت های نامطلوب دولت باشد. اما از همه مهم تر، الیج، معرفت به اشتراک گذاشته شده در میان اعضاء را مهم ترین کالای عمومی می داند که بنگاه حول آن شکل می یابد. این کالاهای معرفتی، می تواند شامل توانایی های مجزای بنگاه و حتی "فرهنگ" آن باشد، فرهنگی که الیج آن را به مدد مجموعه ای از "مدل های ذهنی" فهم می کند که وقتی توسط اعضاء به اشتراک گذاشته می شوند، آنها را قادر می سازد تا رفتارها و کنش های خود را به شکل مؤثرتری با یکدیگر تنظیم کنند.

دو اثر دیگر، یکی به روبرتز و دیگری به جاکوبسون و هانسِن تعلق دارد. این دو اثر نیز درون مایه "قابلیت های متمایز" را پِی می گیرند، اما از بررسی سازوکار درونی بنگاه به مطالعه این که چگونه بنگاه ها در بازار با یکدیگر رقابت می کنند، چرخش می کنند. مسلماً این مفهوم که بنگاه ها تلاش می کنند توانایی های متمایز ایجاد کنند و از مزیت بازاری ناشی از آنها سود ببرند، مشخصه رویکرد منبع محور است که پیش تر به آن اشاره شد. این {مفهوم} همچنین ریشه دیدگاه شومپیتر در مورد فرایند رقابت است. بنگاه هایی که واجد قابلیت های متمایز و مفیدی هستند، تا هنگامی که دیگر بنگاه ها نتوانند از آنها تقلید کنند، در عرصه رقابت می توانند موفق تر عمل کنند؛ یعنی می توانند از سودی بیشتر از حد معمول بهره مند شوند. در نظریه سازمان های صنعتی مورد اشاره اقتصاد نئوکلاسیک، سود بیش از حد معمول صرفا می تواند ناشی از محدودیت و ایجاد مانع در ورود دیگر بنگاهها به عرصه رقابت باشد. (بهمین دلیل است که پورتر چنین موانعی را موکدا پیشنهاد می کند.) این دو مکانیزم نظری، دیدگاه های کاملا متفاوتی را در مورد مؤثر بودن رقابت و جایگاه سود در اقتصاد، ارائه می کنند. روبرتز، جاکوبسون و هانسِن با تفسیر و ارجاع به آثاری در مورد تداوم سود در اقتصاد، مسائل پیچیده ای را روشن می سازند. روبرتز اشاره می کند که تاکنون، در آثار اقتصادی صرفا بر تداوم سود در سطح بنگاه ها تاکید کرده اند. او در حالی که سعی می کند همزمان موضع شومپیتر و دیدگاه منبع محور را حفظ کند، معتقد است که در واقع، سطح مناسب برای تحلیل، سطح محصول است. از آنجا که مطابق با آنچه پیش تر ملاحظه کردیم، بنگاه ها دربردارنده مجموعه ای از فعالیت های به هم پیوسته اند، لذا آنها به دنبال تولید یک محصول خاص نیستند، بلکه به دنبال تولید مجموعه ای از محصولات اند. همان طور که نظریه منبع محور نیز تاکید می کند، تا آنجا که محصولات یک بنگاه با یکدیگر مرتبط باشند، اجاره بهای ناشی از یک نوآوری، کندتر از اجاره ناشی از یک نوآوری موفق در محصولی منفرد کاهش می یابد. بنابراین بنگاه ها ممکن است سود نسبتا دائمی کسب کنند، نه به این خاطر که مانع از ورود یا تقلید دیگر بنگاه ها می شوند، بلکه به این خاطر که چنان که شومپیتر می گوید، "آنها کارآفرینانی هستند که بر اساس ماهیت و برنامه شان، مستمرا کارهای جدیدی انجام می دهند و در حقیقت چیزی نیستند مگر شکل هایی برای کارآفرینی های دائما جدید."(شومپیتر، 1934، صفحه 208)

دو اثر آخر این مجموعه یکی به فیگنبوم و ال و دیگری به پارایره و هِری تعلق دارد. این دو اثر همچنان بر رقابت ِبین ِبنگاهی تمرکز دارند و این ایده را با درون مایه تطور و بیش رقابت، پیوند می زنند. فیگنبوم و ال از مفهوم گروه های استراتژیکی آغاز می کند_ ایده ای که سرآغاز آن به پورتر بازمی گردد_ و سپس مدل مارکو را برای تحلیل دینامیک مانور و شگردهای بکار رفته در میان گروه، چه در کوتاه مدت و چه در بلندمدت مورد استفاده قرار می دهد. آنها به کمک داده هایی از صنعت بیمه، شواهدی را یافتند که بر حرکتی چشم گیر در میان گروه دلالت می کرد_ کشفی که بیشتر مطابق با بیش رقابت بود تا فرمول بندی اصلی پورتر که در آن موانع سد راه انتقال گریزناپذیر به نظر می آیند. در مقاله آخر، پارایره و هری، تکنیک مدل سازی مرتبطی را به کار بردند؛ یعنی نظریه بازی های تطوری. همان طور که مطالعات زیست شناختی در مورد استراتژی های بکار رفته برای بقاء ارگانیسم ها نشان داده است، نظریه بازی های تطوری مبتنی بر مفهوم استراتژی های تطوراً پایدار است. به طور ساده، این استراتژی، استراتژی ای است که اگر توسط گروه عمده ای از جمعیت به کار گرفته شود، از تهاجم دیگر استراتژی های "جهش یافته" مصون باقی خواهد ماند. پارایره و هری استراتژی های به کار رفته برای بقاء بنگاه ها را با تمرکز خاص بر فرااستراتژی هایی در مورد چگونگی ورود به بازارهای جدید، مورد بررسی قرار داده اند. آنها نشان داده اند که چگونه چنین فرااستراتژی ای _استراتژی گزینه های سایه_ تطورا ثابت است. به این طریق، پارایره و هری نشان می دهند که دینامیک بازی های تطوری تا حد بسیار زیادی، یک دینامیک بیش رقابتی است.

مجموعه این آثار، شواهد محکمی را شکل می دهند که پیوندی نوین میان اقتصاد و استراتژی را نوید می دهد_ پیوندی که بر اساس آن همان قدر که اقتصاد باید استراتژی را هدایت کند، استراتژی نیز باید به اقتصاد جهت دهد.        

 ریچارد لانگلویس - مترجم: حمزه عرب?زاده جمالی - مینا براتوندریچارد لانگلویس - مترجم: حمزه عرب?زاده جمالی - مینا براتوند

منبع:

 Managerial and Decision Economics, Vol. 22, No. 4/5, Strategy and the Market Process (Jun. - Aug., 2001), pp. 163-168

 

کلمات کلیدی :

» نظر